جنیبه

جنیبه . [ ج َ ب َ/ ب ِ ] (از ع ، اِ) مؤنث جنیب . رجوع به جنیب شود.
- جنیبه بر ؛ یدک کش :
روح القدس خریطه کش او در آن طریق
روح الامین جنیبه بر او در آن فضا.

خاقانی .

- جنیبه دار ؛ جنیبت دارنده : اسب کتل دارنده :
هزار فصل ربیعش جنیبه دار جمال
هزار فضل ربیعش خریطه دار سخا.

خاقانی .

قیصر بدرش جنیبه داری
فغفور گدای کیست باری ؟

نظامی .

- جنیبه راندن ؛ اسب کتل راندن :
ای شش جهت از تو خیره مانده
بر هفت فلک جنیبه رانده .

نظامی .

چندانکه جنیبه رانم آنجا
پی برد نمیتوانم آنجا.

نظامی .

- جنیبه کش ؛ جنیبه بر. آنکه اسب یدک کشد :
فلک جنیبه کش اوست بلکه از سر قدر
جنیبه وار فلک در لگام او زیبد.

خاقانی .

فلک جنیبه کش شاه نصرةالدین است
بیا ببین ملکش دست در رکاب زده .

حافظ.