جهانبان
لغت‌نامه دهخدا
جهانبان . [ ج َ هام ْ ] (ص مرکب ) نگهبان جهان . نگهدارنده ٔ جهان :
چون ز من اهل خراسان همه عنقا بینند
من سلیمان جهانبان بخراسان یابم .
کیخسرو آرش کمان شاه جهانبان چون پدر
اسکندر آتش سنان خضر نهان دان چون پدر.
جهانبان و دین پرور و دادگر
نیامد چو بوبکر بعد از عمر.
|| کنایه از خدای تعالی :
سر نامه نام جهانبان نوشت
خدایی که او ساخت هر خوب و زشت .
چون ز من اهل خراسان همه عنقا بینند
من سلیمان جهانبان بخراسان یابم .
خاقانی .
کیخسرو آرش کمان شاه جهانبان چون پدر
اسکندر آتش سنان خضر نهان دان چون پدر.
خاقانی .
جهانبان و دین پرور و دادگر
نیامد چو بوبکر بعد از عمر.
سعدی .
|| کنایه از خدای تعالی :
سر نامه نام جهانبان نوشت
خدایی که او ساخت هر خوب و زشت .
اسدی .
