جهانجوی

جهانجوی . [ ج َ ] (نف مرکب ) جهانجو :
جهانجوی اگر کشته گردد بنام
به از زنده دشمن بدو شادکام .

فردوسی .

ز هر شهر فرزانه و رای زن
بنزد جهانجوی گشت انجمن .

فردوسی .

جهانجوی کیخسرو تاجور
نشسته بر آن تخت و بسته کمر.

فردوسی .