جهانسوز

جهانسوز. [ ج َ ] (نف مرکب ) سوزنده ٔ جهان :
حریص و جهانسوز و سرکش مباش
ز خاک آفریدت چو آتش مباش .

سعدی .

|| دشمن کش . کشنده ٔ خصم :
خورشید چو تیغ از او جهانسوز
پوشیده بشب برهنه در روز.

نظامی .

شیر خدا و صفدر میدان و بحر جود
جان بخش در نماز و جهانسوز در دعا.

سعدی .

|| ستوه آورنده . خسته کننده . ملالت آور :
من مانده در این شب جهانسوز
بی روز مباد شب بدین روز.

نظامی .