جهان آرای
لغت‌نامه دهخدا
جهان آرای . [ ج َ ] (نف مرکب ) جهان آرا. جهان آراینده . آرایش کننده ٔ جهان :
امیر عالم عادل محمد محمود
خدایگان جهان خسرو جهان آرای .
ای جهان آرای شاهی کز تو خواهد روز رزم
پیل آشفته امان و شیر شرزه زینهار.
چون جهان آرای دیدم روی تو
چشم از روی جهان دربسته ام .
|| نام ماه ششم از ماههای ملکی . (برهان ). رجوع به جهان آرا شود.
امیر عالم عادل محمد محمود
خدایگان جهان خسرو جهان آرای .
فرخی .
ای جهان آرای شاهی کز تو خواهد روز رزم
پیل آشفته امان و شیر شرزه زینهار.
فرخی .
چون جهان آرای دیدم روی تو
چشم از روی جهان دربسته ام .
؟
|| نام ماه ششم از ماههای ملکی . (برهان ). رجوع به جهان آرا شود.
