جواء

جواء. [ ج ِ ] (ع اِ) زمین مغاک . (منتهی الارب ). شکم زمین . (از اقرب الموارد). || وادی فراخ . (منتهی الارب ) (اقرب الموارد). || نوعی از توشه دادن شبان که بپاتابه ماند و راعی در آن ادوات خود نگاه دارد. (منتهی الارب ). جوراب مانندی که شبان توشه و کنف خود در آن نهد. (اقرب الموارد). || فضا که میان خانه ها باشد، گویند: نزلنا فی جواء بنی فلان . ج ، اجویة. (منتهی الارب ). || غلاف دیگ یا چیزی از چرم و جز آن که بر آن دیگ نهند. || ج ِ جَوّ. (منتهی الارب ) (از اقرب الموارد). رجوع به جَوّ شود.