حاتمی
لغت‌نامه دهخدا
حاتمی . [ ت ِ ] (اِخ ) محمدبن الحسین . ثعالبی در یتیمة گوید او پسر ابوعلی شاعر کاتب است و بلاغت نثر را با براعت نظم جمع کرده و در وقعة الادهم او را رساله ای معروف است و از وی دو بیت نقل میکند:
لی حبیب ُ لو قیل لی ماتمنی
ماء تعدیته ُ ولو بالمنون ِ
اشتهی آن ُاحل فی کل جسم
فاراه بلحظ کل العیون .
و او بزمان القادر باللّه عباسی میزیست و پسر وی نیز شاعر بوده است و ثعالبی منتخبی از قصیده ٔ وی در مدح خلیفه القادر باللّه و قطعه ای در مدح امیر شمس المعالی و دو سه قصیده دیگر در یتیمة آورده است . رجوع به جزء ثانی یتیمةالدهر چ دمشق ص 273 شود.
لی حبیب ُ لو قیل لی ماتمنی
ماء تعدیته ُ ولو بالمنون ِ
اشتهی آن ُاحل فی کل جسم
فاراه بلحظ کل العیون .
و او بزمان القادر باللّه عباسی میزیست و پسر وی نیز شاعر بوده است و ثعالبی منتخبی از قصیده ٔ وی در مدح خلیفه القادر باللّه و قطعه ای در مدح امیر شمس المعالی و دو سه قصیده دیگر در یتیمة آورده است . رجوع به جزء ثانی یتیمةالدهر چ دمشق ص 273 شود.
