حامدی

حامدی . [ م ِ ] (اِخ ) گویا قزوینی است ، هر قسم شعر میگوید، و چنان بلندپرواز و خودپسند است که امیرخسرو را بزحمت قبول دارد. خدا همه ٔ شاعران را از این حال در امان خود نگاه دارد. این بیتها از اوست :
بجلوه ای ز برم آن پری روان گردید
که آب حسرتم اندردهان جان گردید
زمانه داشت مرا کینه ٔ نهان در دل
چو مبتلای توام دید مهربان گردید.

(مجمعالخواص ص 304).