حبیش
لغت‌نامه دهخدا
حبیش . [ ] (اِخ ) ابن یعلی بن امیة. و هیثم بن علی در مثالب و ابن کلبی در باب شرف او را یاد کرده گوید: ابن یعلی بن امیة حلیف بنی نوفل بود و او از بنی تمیم است . و درباره ٔ داستان ام عمرو بنت سفیان بن عبدالاسد مخزومی شعری سروده است :
باتت تجرعنا بهم فی کفها
حتی اقرت غیر ذات بنان
قدموا عبیداً و اقتدوا بابیکم
و دعوا التبختر یا بنی سفیان .
ابن سعد در طبقات همین داستان و شعر را درباره ٔ فاطمه بنت اسودبن عبدالاسد که دخترعموی ابوعمروبن سفیان است آورده گوید: شعر را حبیش بن یعلی بن امیة گفت و آن در حجةالوداع بود. و از گفتار ابن کلبی چنین معلوم میشود که این داستان در مدینه واقع شده ، و اینکه حبیش از صحابه ٔ مشهور است ، لیکن من نام او را در عداد صحابه نیافته ام . (الاصابة ج 1 ص 324 و 325).
باتت تجرعنا بهم فی کفها
حتی اقرت غیر ذات بنان
قدموا عبیداً و اقتدوا بابیکم
و دعوا التبختر یا بنی سفیان .
ابن سعد در طبقات همین داستان و شعر را درباره ٔ فاطمه بنت اسودبن عبدالاسد که دخترعموی ابوعمروبن سفیان است آورده گوید: شعر را حبیش بن یعلی بن امیة گفت و آن در حجةالوداع بود. و از گفتار ابن کلبی چنین معلوم میشود که این داستان در مدینه واقع شده ، و اینکه حبیش از صحابه ٔ مشهور است ، لیکن من نام او را در عداد صحابه نیافته ام . (الاصابة ج 1 ص 324 و 325).
