حب

حب . [ ح ُب ب ] (ع اِ) مهر. دوستی . وُدّ. وِداد. مودّت . محبت . دوست داشتن . (تاج المصادر بیهقی ) (ترجمان جرجانی ) (زوزنی ).دوست ناک شدن . (تاج المصادر بیهقی ). مقابل بغض . دشمنی . دشمنانگی :
در حب خدا و رسول و آلش
معروف چو خورشید بر زوالم .

ناصرخسرو.

نرسد بر چنین معانی آنک
حب دنیا رخانْش بشْخاید.

ناصرخسرو.

چون به حب آل زهرا روی شستی روز حشر
نشنود گوشَت ز رضوان جز سلام و مرحبا.

ناصرخسرو.

با دل رنجور در این تنگ جای
مونس من حب رسول است و آل .

ناصرخسرو.

جهان آفرین آفرین کرد با من
به حب علی وآفرین محمد.

ناصرخسرو.

حب دنیا پای بند است ار همه یک سوزن است .

سنائی .

حبه ٔ مهر تو گر ابربگیرد پس از آن
از زمین برنزند جز اثر حُب ّ تو حَب .

سنائی .

گفت با وی جحی که انده چاشت
در دلم حب و بغض کس نگذاشت .

سنائی .

یکی را حب جاه از جاده مستقیم به بیراه افکنده . (کلیله و دمنه ).
- حُباً و کرامةً ؛ دوستی و کرامت باد ترا. سمعاً و طاعةً ؛ بچشم . بدیده ٔ منت .
- حب الوطن ، حب وطن ؛ دوستی میهن . میهن دوستی . وطن پرستی : حب الوطن من الایمان . (حدیث نبوی ).
گر بغربت روم بینی یا ختن
ازدل تو کی رود حب الوطن ؟

مولوی

گنج علم ما ظهر مع ما بطن
گفت از ایمان بود حب الوطن .

بهائی .

- حب شهوانی ؛ حب حیوانی .
- حبک الشی ٔ یعمی و یصم ّ ؛ دوستی تو چیزی را، ترا کور و کر کند.
پس نبیند جمله را با طِم ّ و رِم
حبک الاشیاء یعمی و یصم .

مولوی .

کوری عشق است این کوری ّ من
حب یعمی و یصم است ای حسن .

مولوی .

- حب مال ؛ دوستی تمول .
- حب نفس ؛ خودخواهی .
- حب نوع ؛ نوع پرستی . نوع دوستی .
- حب ولد ؛ تَرَدﱡم . فرزنددوستی