حتات
لغت‌نامه دهخدا
حتات . [ ح ُ ] (اِخ ) ابن ذریح . مرزبانی گفت : در روز جنگ پل کشته شد و پدر او در رثای وی سرود :
ابغی الحتات فی الجیاد و لاأری
له شبهاً مادام ﷲ ساجدُ
و کان حتات کالشهاب حیاته
و کل ّ شهاب لامحالة خامِدٌ.
ابغی الحتات فی الجیاد و لاأری
له شبهاً مادام ﷲ ساجدُ
و کان حتات کالشهاب حیاته
و کل ّ شهاب لامحالة خامِدٌ.
(الاصابة ج 2 ص 58).
