حجةالحق
لغت‌نامه دهخدا
حجةالحق . [ ح ُج ْ ج َ تُل ْ ح َق ق ] (اِ مرکب ) لقب عام است . این لقب و لقب رئیس العلماء در زمان دیالمه به کسی داده میشد که از لحاظ علمی در زمره ٔ حکمای وقت محسوب شود. (کتاب حجةالحق ابوعلی سینا تألیف صادق گوهرین ص 398) :
حجةالحق عالم مطلق وحیدالدین که هست
ملجاء جان من و صدر من و استاد من .
شیخ الائمه عمده ٔ دین قروه ٔ هدی
صدر الشریعه حجت حق متقی انام .
و بهمین جهت ابن سینا را در روزگار خودش بدین لقب خوانده اند. رجوع بکتاب حجةالحق ص 398 و غزالی نامه ص 226 شود. و نیز همین لقب به امام فخررازی داده شده است . رجوع بخاندان نوبختی ص 122 شود. و نیز این لقب بعمر خیام داده شده است . (تتمه ٔ صوان الحکمة ص 112).
حجةالحق عالم مطلق وحیدالدین که هست
ملجاء جان من و صدر من و استاد من .
خاقانی .
شیخ الائمه عمده ٔ دین قروه ٔ هدی
صدر الشریعه حجت حق متقی انام .
خاقانی .
و بهمین جهت ابن سینا را در روزگار خودش بدین لقب خوانده اند. رجوع بکتاب حجةالحق ص 398 و غزالی نامه ص 226 شود. و نیز همین لقب به امام فخررازی داده شده است . رجوع بخاندان نوبختی ص 122 شود. و نیز این لقب بعمر خیام داده شده است . (تتمه ٔ صوان الحکمة ص 112).
