حطب
لغت‌نامه دهخدا
حطب . [ ح َ طَ ] (ع اِ) هیزم . (ترجمان عادل ) (منتهی الارب ) (غیاث ) (دهار) (مهذب الاسماء). هیمه . (منتهی الارب ). چوب . (غیاث ) (منتخب ) :
آتش در او زدید و مر او را بسوختید
تو بیوفا ستورو امامانت چون حطب .
نیم زیرش حیله و بالا غضب
چون ضعیف آتش که او یابد حطب .
تا بزیر چرخ ناری چون حطب
می نسوزم در عنا و در عطب .
آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار
هر گیاهی که بنوروز نجنبد حطب است .
ج ، احطاب .
- حطب الجزل ؛ هیزم زفت و خوشک (خشک ). (مهذب الاسماء).
- حمالةالحطب ؛ لقبی است مقتبس از قرآن که بزن ابی لهب داده شده است : و امرأته حمالةالحطب . (قرآن 4/111).
- || در تداول عوام ، آنکه بی مزد از او کار کشند: مگر من حمالةالحطبم !
|| سخن چینی . (منتهی الارب ). ج ، احطاب .
آتش در او زدید و مر او را بسوختید
تو بیوفا ستورو امامانت چون حطب .
ناصرخسرو.
نیم زیرش حیله و بالا غضب
چون ضعیف آتش که او یابد حطب .
مولوی .
تا بزیر چرخ ناری چون حطب
می نسوزم در عنا و در عطب .
مولوی .
آدمی نیست که عاشق نشود وقت بهار
هر گیاهی که بنوروز نجنبد حطب است .
سعدی .
ج ، احطاب .
- حطب الجزل ؛ هیزم زفت و خوشک (خشک ). (مهذب الاسماء).
- حمالةالحطب ؛ لقبی است مقتبس از قرآن که بزن ابی لهب داده شده است : و امرأته حمالةالحطب . (قرآن 4/111).
- || در تداول عوام ، آنکه بی مزد از او کار کشند: مگر من حمالةالحطبم !
|| سخن چینی . (منتهی الارب ). ج ، احطاب .
