حلیجة
لغتنامه دهخدا
حلیجة. [ ح َ ج َ ] (ع ص ، اِ) شیر که در وی خرما تر کرده باشند. (از منتهی الارب ) (آنندراج ) (مهذب الاسماء). || روغن که برشیر برآید وقت دوغ زدن . || باقیمانده و فشارده ٔ خیگ . || عصاره ٔ حنا. || مسکه که بر آن شیر دوشند. (منتهی الارب ) (آنندراج ).