حنین
لغت‌نامه دهخدا
حنین . [ ] (اِ) نیمتنه ٔ پیشواز. (فرهنگ نظام قاری ) :
مائیم به جامه خانه ٔ دهر مدام
نی همچو حنین و نی چو الباغ تمام .
که مرا نیست بدوران چو حنین و چکمه
بمثال یقه زآن رو بقفاافتادم .
با چکمه ای حنین تواضع نمود گفت
دوریم گر بتن ز حضورت مقصریم .
از جامه کز برآمد و از روی آستر
شد جبه با حنین و مرقع همان که هست .
و ناقصانی چند چون حنین بمثال بخیه ٔ سقرلاط بر روی کار آمده اند.(نظام قاری ص 131). نیمتنه و حنین و قباچه از قصوری که دارند منفعلند. (نظام قاری ص 145).
مائیم به جامه خانه ٔ دهر مدام
نی همچو حنین و نی چو الباغ تمام .
نظام قاری .
که مرا نیست بدوران چو حنین و چکمه
بمثال یقه زآن رو بقفاافتادم .
نظام قاری .
با چکمه ای حنین تواضع نمود گفت
دوریم گر بتن ز حضورت مقصریم .
نظام قاری .
از جامه کز برآمد و از روی آستر
شد جبه با حنین و مرقع همان که هست .
نظام قاری .
و ناقصانی چند چون حنین بمثال بخیه ٔ سقرلاط بر روی کار آمده اند.(نظام قاری ص 131). نیمتنه و حنین و قباچه از قصوری که دارند منفعلند. (نظام قاری ص 145).
