حوصاءلغتنامه دهخداحوصاء. [ ح َ ] (ع ص ) مؤنث احوص . وصف است از حَوَص یعنی زن که دنباله ٔ چشم او باریک و تنگ باشد، بطوری که گوئی دوخته شده است . (از اقرب الموارد). چشمی که گوشه ٔ وی تنگ بود. (مهذب الاسماء).
