حویجاء
لغتنامه دهخدا
حویجاء. [ ح ُ وَ ] (ع اِ) حاجت . (از اقرب الموارد) (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). ما فیه حویجاء ولالویجاء؛ اَی حاجة. (مهذب الاسماء). رجوع به حوجاء شود. || راه مخالف پیچیده : خذ حویجاء من الارض ؛ اَی طریقاً مخالفاً ملتویا. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء).
