خاره در
لغت‌نامه دهخدا
خاره در. [ رَ / رِ دَرر ] (نف مرکب ، اِ مرکب ) شکافنده ٔ سنگ خاره . || کنایه از قدرت است و صلابت :
تکاور یکی خاره دری تو گفتی
چو یوز از زمین برجهد کش جهانی .
برآمد بادی از اقصای بابل
هبوبش خاره در و باره افکن .
تکاور یکی خاره دری تو گفتی
چو یوز از زمین برجهد کش جهانی .
منوچهری .
برآمد بادی از اقصای بابل
هبوبش خاره در و باره افکن .
منوچهری .
