خالی بودن
لغت‌نامه دهخدا
خالی بودن . [ دَ ] (مص مرکب ) تهی بودن :
ز درویش خالی نبودی درش .
- جای فلان خالی بودن . رجوع شود به جای فلان خالی .
|| خلوت بودن . || بخلوت بودن . تنها بودن . با کسی نبودن . || خالص بودن . بی آمیغ بودن :
نصیحت چو خالی بود از غرض .
ز درویش خالی نبودی درش .
سعدی (بوستان ).
- جای فلان خالی بودن . رجوع شود به جای فلان خالی .
|| خلوت بودن . || بخلوت بودن . تنها بودن . با کسی نبودن . || خالص بودن . بی آمیغ بودن :
نصیحت چو خالی بود از غرض .
سعدی (بوستان ).
