خجلی
لغت‌نامه دهخدا
خجلی . [ خ َ ج ِ ] (حامص ) شرم . حیاء. شرمندگی . خجلت . (از ناظم الاطباء) (آنندراج ) :
شکر نخواهد وگرتو شکرش گویی
از خجلی روی او شود چو طبرخون .
تا بهنگام خواندن نامه
خجلی نایدت بروز نشور.
هرگاه که حال نو گردد که از آن شرم دارند نفس خواهد که نشان آن شرم بپوشد بدین سبب روح بجنبد و بظاهر پوست میل کند تا بازدارد شکل خجلی ظاهر و رخسار خجل سرخ شود. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ).
راحت مردم طلب آزار چیست
جز خجلی حاصل این کارچیست .
بنگر تا چند ملامت برم
کاین خجلی را بقیامت برم .
تا سحر گه نخفت از آن خجلی
دیده بر هم نزد ز تنگ دلی .
شکر نخواهد وگرتو شکرش گویی
از خجلی روی او شود چو طبرخون .
فرخی .
تا بهنگام خواندن نامه
خجلی نایدت بروز نشور.
ناصرخسرو.
هرگاه که حال نو گردد که از آن شرم دارند نفس خواهد که نشان آن شرم بپوشد بدین سبب روح بجنبد و بظاهر پوست میل کند تا بازدارد شکل خجلی ظاهر و رخسار خجل سرخ شود. (ذخیره ٔ خوارزمشاهی ).
راحت مردم طلب آزار چیست
جز خجلی حاصل این کارچیست .
نظامی .
بنگر تا چند ملامت برم
کاین خجلی را بقیامت برم .
نظامی .
تا سحر گه نخفت از آن خجلی
دیده بر هم نزد ز تنگ دلی .
نظامی .
