خجیف
لغتنامه دهخدا
خجیف . [ خ َ ] (ع ص ) لاغر. (منتهی الارب ) (ناظم الاطباء). نحیف . (متن اللغة). ج ، خجاف . صاحب متن اللغة و اقرب الموارد می گویند: صحیح در این جا تقدیم «جیم » بر «خاء» است . || (اِمص ) سبکی .خفة. (از منتهی الارب ) (ناظم الاطباء) (از متن اللغة). || تیزی باتکبر. تکبر. (از متن اللغة).
