خدافروشان

خدافروشان . [ خ ُ ف ُ ] (اِ مرکب ) فروشندگان حق تعالی . در آن کنایه است از صوفیان زراق که بظاهر خود را بیارایند. (برهان قاطع). || ریاکاران و آنان که در ظاهر متدین و در باطن بی اعتقاد باشند. (ناظم الاطباء). || اهل تصوف ومعرفت . (شرفنامه ٔ منیری ). || آنان که دعوی خدایی کردند، یعنی شداد و نمرود. (از برهان قاطع).آنان که ادعای الوهیت کردند. (از ناظم الاطباء). صاحب آنندراج می گوید: معنی اخیر از لفظ خدایی فروشان مستفاد می شود نه خدافروشان مگر آنکه بگوییم از قبیل «یارفروش » است که بمعنی اظهارکننده ٔ یاری مستعمل است .