خذاویةلغتنامه دهخداخذاویة. [ خ ُ ی َ ] (ع ص ) نسبت است مر گوش را. اذن خذاویة؛ گوش سبک و سست شنوا. (ازمنتهی الارب ) (از اقرب الموارد) (از ناظم الاطباء).
