خرابه

خرابه . [ خ َ ب َ / ب ِ ] (اِ) ویرانه . جای آباد که ویران شده باشد. (از ناظم الاطباء) :
از مدرسه برنخاست یک اهل دلی
ویران شود این خرابه دارالجهل است .

(منسوب به خیام ).

ز بی حرزی در آن خاک خرابه
مسلمان پخته کافر خورده تابه .

نظامی .

گر اهل معرفتی دل در آخرت بندی
نه در خرابه دنیا که محنت آباد است .

سعدی .

کیمیاگر ز غصه مرده و رنج
ابله اندر خرابه یافته گنج .

سعدی .

رخت خود در خرابه ای بردم
زآن دل افسردگان بیفسردم
نسختم را در اوج نبود
وز خرابی بر اوخراج نبود.

اوحدی مراغه ای .

|| آثار و نشانه هایی که علامت آبادانی جایی بوده است . (ناظم الاطباء). || ملک غنیم . (ناظم الاطباء) (آنندراج ).