خراب دللغتنامه دهخداخراب دل . [ خ َ دِ] (ص مرکب ) سیه روزگار. آدم پریشانحال : او ز من خراب دل کرد چو گنج بی نهان من که خرابه اندرم میوه ٔ جان من کجا.خاقانی .