خرما
لغت‌نامه دهخدا
خرما. [ خ ُرْ رَ ] (اِ صوت ) خوشا. بس خوش . (یادداشت بخط مؤلف ) :
حبذا باد شمال و خرما بوی بهار.
خوشا و خرما وقت حبیبان
ببوی صبح و بانگ عندلیبان .
خوشا و خرما آن دل که هست از عشق بیگانه
که تا من آشنا گشتم دل خرم نمی بینم .
خرما دور وصالی و خوشا درد دلی
که بمعشوق توان گفت و مجالش دارند.
حبذا باد شمال و خرما بوی بهار.
فرخی .
خوشا و خرما وقت حبیبان
ببوی صبح و بانگ عندلیبان .
سعدی .
خوشا و خرما آن دل که هست از عشق بیگانه
که تا من آشنا گشتم دل خرم نمی بینم .
سعدی .
خرما دور وصالی و خوشا درد دلی
که بمعشوق توان گفت و مجالش دارند.
سعدی .
