خرم بهشت
لغت‌نامه دهخدا
خرم بهشت . [ خ ُرْ رَ ب ِ هَِ ] (اِ مرکب ) بهشت خرم . بهشتی که خرم است . مقصود بهشت معهود است :
اگر زو شناسی همه خوب و زشت
بیابی بپاداش خرم بهشت .
بکوشش بجوییم خرم بهشت
خنک آنکه جز تخم نیکی نکشت .
بشادی یکی نامه پاسخ نوشت
چوروشن بهار و چو خرم بهشت .
بیاراست ایوان چو خرم بهشت
می و مشک و عنبر بهم درسرشت .
رسانند ما را بخرم بهشت
رهانند از دوزخ تنگ و زشت .
اگر زو شناسی همه خوب و زشت
بیابی بپاداش خرم بهشت .
فردوسی .
بکوشش بجوییم خرم بهشت
خنک آنکه جز تخم نیکی نکشت .
فردوسی .
بشادی یکی نامه پاسخ نوشت
چوروشن بهار و چو خرم بهشت .
فردوسی .
بیاراست ایوان چو خرم بهشت
می و مشک و عنبر بهم درسرشت .
فردوسی .
رسانند ما را بخرم بهشت
رهانند از دوزخ تنگ و زشت .
نظامی .
