خرم
لغت‌نامه دهخدا
خرم . [ خ ُ رَ ] (ص ) مخفف خُرّم . خندان . خوشوقت . شادمان . (از ناظم الاطباء) :
خرم میزی که تا سبزی برآید.
از تیغ او ولایت بدخواه او خراب
از رای او ولایت احباب او خرم .
چرا نه مردم عاقل چنان بود که بعمر
چو دردسر رسدش مردمان دژم گردند
چنان نباید گشتن که گر سرش ببری
بسر بریدن او دوستان خرم گردند.
ایزد ازخلق تو آرد در جهان پیدا بهار
زآن چو نیسان اندرآمد زآن شود گیتی خرم .
خرم میزی که تا سبزی برآید.
(ویس و رامین ).
از تیغ او ولایت بدخواه او خراب
از رای او ولایت احباب او خرم .
فرخی .
چرا نه مردم عاقل چنان بود که بعمر
چو دردسر رسدش مردمان دژم گردند
چنان نباید گشتن که گر سرش ببری
بسر بریدن او دوستان خرم گردند.
عسجدی .
ایزد ازخلق تو آرد در جهان پیدا بهار
زآن چو نیسان اندرآمد زآن شود گیتی خرم .
مسعودسعد.
