خره
لغت‌نامه دهخدا
خره . [ خ ُرْ رَ / رِ ] (اِ) نور بتمام معانی آن که در خَرُه گذشت . (از برهان قاطع). خَرُه . خُرِه . || صدا و آوازی که بسبب گلو فشردن و در حین خوابیدن از بینی برآید. (از ناظم الاطباء) :
در جان تو چرخ سم همی ریزد
تو خفته و خوش گرفته ای خره .
از خلق بدین همی گرایاند
چندین بفسوس و خنده و خره .
|| کوره . بلوک . خوره . (یادداشت بخط مؤلف ). خَرُه . خُره .
در جان تو چرخ سم همی ریزد
تو خفته و خوش گرفته ای خره .
ناصرخسرو.
از خلق بدین همی گرایاند
چندین بفسوس و خنده و خره .
ناصرخسرو.
|| کوره . بلوک . خوره . (یادداشت بخط مؤلف ). خَرُه . خُره .
