خسته روان
لغت‌نامه دهخدا
خسته روان . [ خ َ ت َ / ت ِ رَ ] (ص مرکب ) خسته جان . خسته خاطر. غمناک . ملول . مهموم :
پرستنده بشنید و آمد دوان
بر خاک شد تند و خسته روان .
نگر تا که بینی به گرد جهان
که او نیست از مرگ خسته روان .
همی خون من جوید اندر نهان
نخستین ز من گشته خسته روان .
بدو گفت سیمرغ ای پهلوان
مباش اندرین کار خسته روان .
پرستنده بشنید و آمد دوان
بر خاک شد تند و خسته روان .
فردوسی .
نگر تا که بینی به گرد جهان
که او نیست از مرگ خسته روان .
فردوسی .
همی خون من جوید اندر نهان
نخستین ز من گشته خسته روان .
فردوسی .
بدو گفت سیمرغ ای پهلوان
مباش اندرین کار خسته روان .
فردوسی .
