خشاءلغتنامه دهخداخشاء. [ خ َش ْ شا ] (ع اِ) زمین گل و سنگناک . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ). زمین ریگ سود و جای کوج انگبین . (مهذب الاسماء). || خانه ٔ کبت . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ). || جماعت کبت . (منتهی الارب ).
