خشف

خشف . [ خ َ ] (ع مص ) جنبیدن انسان . (منتهی الارب ). منه : خشف الانسان خشفاً؛ جنبید انسان و دریافت . (منتهی الارب ). || آواز برآمدن از برف که بروی وی راه روند. (منتهی الارب ) (از لسان العرب ) (از تاج العروس ). منه : خشف الثلج خشفاً؛ آواز آمداز برف چون رفتند بر وی . (منتهی الارب ). منه : خشف فلان خشفاً؛ آواز کرد فلان . || شتافتن و تیز رفتن . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد). منه : خشف فی السیر؛ شتافت و تیز رفت . (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || کوفتن و شکستن سر کسی را. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ). منه : خشف رأسه بالحجر؛ کوفت و شکست سر او رابسنگ . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || انداختن بچه . (منتهی الارب ). منه : خشفت المراة بالولد؛ انداخت آن زن بچه را. (منتهی الارب ).