خشنی
لغت‌نامه دهخدا
خشنی . [ خ ُ ش َ ] (اِخ ) عبدالملک بن غصن الخشنی ، مکنی به ابومروان ، فاضل اندلسی . صاحب شعر و نثر بود. وی از وادی الحجاره برخاست و مأمون بن ذی النون صاحب طلیطله او را از کار برکنار کرد و بحبس انداخت و خشنی در زندان کتاب «السجن و المسجون و الحزن و المحزون » را نوشت و در این کتاب هزار بیت از اشعار خود را درج کرد و نیز رساله ای نوشت و آنرا «السر المکنون فی عیون الاخبار و تسلیةالمحزون » نام کرده . بعد از آزادی از زندان در غرناطه درگذشت .
