خضر
لغتنامه دهخدا
خضر. [ خ َ ض ِ ] (ع اِ) شاخ درخت . || کشت و زرع . || تره ٔ سبز. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد). || جای بسیار سبزناک . || نوعی از درختان که در اواخر گرما سبز شود و برگ و بار بیرون آورد.(منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از اقرب الموارد).
