خطرگاه . [ خ َ طَ ] (اِ مرکب ) جای خطر. جای آفت . آفتگاه : سر برون زد ز عرش نورانی در خطرگاه سر سبحانی . نظامی . چون قدر مایه راه بنوشتند وز خطرگاه کوه بگذشتند. نظامی . کنون در خطرگاه جان آمدیم ز باران سوی ناودان آمدیم . نظامی .

خطرگاه

قدرمایه

خطرگه

خانه بر خروس بار کردن

أَتَيْنَا

أَقْبَلْنَا

جِئْنَا

ناودان

خزرانیان

فصل کردن

عنبرخری

سنده سلا م

ملقی

کمر بر کمر

ماهوارة گِرَمی

محش

طاهر

لغت‌نامه دهخدا