خلا
لغت‌نامه دهخدا
خلا. [ خ َ /خ ِ ] (از ع ، اِ) آب دست جای . پای خانه . مبرز. کاراب . بیت الخلا. فرناک . آشیگاه . (ناظم الاطباء). مبال . متوضاء. آبخانه . (یادداشت بخط مؤلف ). || جای خالی . (ناظم الاطباء). خلوتگاه . || پنهان . ضد ملا. نقیض آشکار. (یادداشت بخط مؤلف ) :
وی (حصیری ) در مهد از باغ می آمد... آشامیده و از آن ... در خلا بمشهد بسیار مردم غلامان را فرموده تا بزد. (تاریخ بیهقی ). دمنه ... در خلا پیش شیر رفت . (کلیله و دمنه ).
نه همی فرصتیست باید جست
گر خلا باشد ار ملا باشد.
گر روز من ثنا کنمش بر ملا بنظم
در شب همی به نثر دعا بر خلا کنم .
خدمت خاصة سلطان بخلا و بملا.
گفت خاتون را بسی شوهر که تو
بازپرس اندر خلا احوال او.
وی (حصیری ) در مهد از باغ می آمد... آشامیده و از آن ... در خلا بمشهد بسیار مردم غلامان را فرموده تا بزد. (تاریخ بیهقی ). دمنه ... در خلا پیش شیر رفت . (کلیله و دمنه ).
نه همی فرصتیست باید جست
گر خلا باشد ار ملا باشد.
مسعودسعدسلمان .
گر روز من ثنا کنمش بر ملا بنظم
در شب همی به نثر دعا بر خلا کنم .
مسعودسعدسلمان .
خدمت خاصة سلطان بخلا و بملا.
مسعودسعدسلمان .
گفت خاتون را بسی شوهر که تو
بازپرس اندر خلا احوال او.
مولوی .
