خلب
لغت‌نامه دهخدا
خلب . [ خ َ ] (ع مص ) فریفتن کسی را بزبان و خدعه کردن با او. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد).
- امثال :
اذا لم تغلب فاخلب ؛ چون غالب نیامدی ، پس خدعه کن .
|| خراشیدن کس را بناخن و مجروح کردن او را. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد). منه : خلب فلاناً بظفره خلبا. || گرفتن شکار را بچنگال . منه : خلب الفریسة. || ربودن عقل کسی را. منه : خلب فلاناً عقله . || پاره کردن چیزی و گزیدن آنچیز را. منه : خلب الشیی ٔ. || بریدن گیاه . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد). منه : خلب النبات .
- امثال :
اذا لم تغلب فاخلب ؛ چون غالب نیامدی ، پس خدعه کن .
|| خراشیدن کس را بناخن و مجروح کردن او را. (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد). منه : خلب فلاناً بظفره خلبا. || گرفتن شکار را بچنگال . منه : خلب الفریسة. || ربودن عقل کسی را. منه : خلب فلاناً عقله . || پاره کردن چیزی و گزیدن آنچیز را. منه : خلب الشیی ٔ. || بریدن گیاه . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ) (از اقرب الموارد). منه : خلب النبات .
