خناس
لغت‌نامه دهخدا
خناس . [ خ َن ْ نا ] (ع ص ، اِ) شیطان . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). دیو که وسوسه کند. (مهذب الاسماء). عزازیل . ابلیس . ابوخلاف . (یادداشت بخط مؤلف ) : الخناس ، الذی یوسوس فی صدور الناس . (قرآن 114 / 5 و 4).
خدای عزوجل از تنش بگرداناد
مکاره ٔ دو جهان و وساوس خناس .
جست از جایگه آنگاه چون خناسی
هوس اندر سر و اندردل وسواسی .
لیک اندر دل خسان احسان
چون نجس مار درخزد خناس .
|| مردم بدکار و بدعمل .(منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || واپس خزنده . (ترجمان علامه ٔ جرجانی ).
خدای عزوجل از تنش بگرداناد
مکاره ٔ دو جهان و وساوس خناس .
منوچهری .
جست از جایگه آنگاه چون خناسی
هوس اندر سر و اندردل وسواسی .
منوچهری .
لیک اندر دل خسان احسان
چون نجس مار درخزد خناس .
ناصرخسرو.
|| مردم بدکار و بدعمل .(منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ). || واپس خزنده . (ترجمان علامه ٔ جرجانی ).
