خنده ٔ شکرینلغتنامه دهخداخنده ٔ شکرین . [ خ َ دَ / دِ ی ِ ش ِ ک َ] (ترکیب وصفی ، اِ مرکب ) خنده ٔ شیرین . خنده ٔ خوش .
