خنده گاه
لغت‌نامه دهخدا
خنده گاه . [ خ َ دَ / دِ ] (اِ مرکب ) کنایه از لب و دهان معشوق . (آنندراج ) :
که مهر از خنده گاه شیشه بردار
ز ابر خشک لعل تر فروبار.
فکرت او خنده گاه دوست را ماند بدانک
چون خلیل از نار گلبرگ رطیبش یافتم .
که مهر از خنده گاه شیشه بردار
ز ابر خشک لعل تر فروبار.
حکیم زلالی (از آنندراج ).
فکرت او خنده گاه دوست را ماند بدانک
چون خلیل از نار گلبرگ رطیبش یافتم .
خاقانی .
