خنیده
لغت‌نامه دهخدا
خنیده . [ خ َ دَ / دِ ] (ن مف ) مشهور. معروف .شهرت یافته . (برهان قاطع). پخش شده . منتشرشده . عالمگیرشده . جهانگیرشده . (یادداشت بخط مؤلف ) :
خنیده بگیتی بمهر و وفا
ز اهریمنی دور و دور از جفا.
همانا شنیدند گردنکشان
خنیده شد اندر جهان این نشان .
ز شاهان گیتی خنیده تویی
جهان خورده و کاردیده تویی .
منم در کشور عشقت خنیده
دلی از مهررویت آگنیده .
برادر بدآن شاه را سروری
خنیده بمردی به هر کشوری .
این پرده دریده شد به هر سو
وین راز خنیده شد به هر سو.
خنیده چنان شد کزآن چاه چست
بر آهنگ آن ناله نالی برست .
خنیده چنین شد در اقصای روم
که بی سیمی آمد ز بیگانه بوم .
|| پسندیده . مطبوع . (از برهان قاطع) (ناظم الاطباء). || دانای در کار سرود و مطرب و نیک و خوب مصنف در موسیقی و دانای در آن . (از برهان قاطع) (از ناظم الاطباء). || (اِ) صدا و آوازی را گویند که در میان دو کوه و گنبد و خم پیچد. (برهان قاطع).
خنیده بگیتی بمهر و وفا
ز اهریمنی دور و دور از جفا.
فردوسی .
همانا شنیدند گردنکشان
خنیده شد اندر جهان این نشان .
فردوسی .
ز شاهان گیتی خنیده تویی
جهان خورده و کاردیده تویی .
فردوسی .
منم در کشور عشقت خنیده
دلی از مهررویت آگنیده .
شاکر بخاری .
برادر بدآن شاه را سروری
خنیده بمردی به هر کشوری .
اسدی .
این پرده دریده شد به هر سو
وین راز خنیده شد به هر سو.
نظامی .
خنیده چنان شد کزآن چاه چست
بر آهنگ آن ناله نالی برست .
نظامی .
خنیده چنین شد در اقصای روم
که بی سیمی آمد ز بیگانه بوم .
نظامی .
|| پسندیده . مطبوع . (از برهان قاطع) (ناظم الاطباء). || دانای در کار سرود و مطرب و نیک و خوب مصنف در موسیقی و دانای در آن . (از برهان قاطع) (از ناظم الاطباء). || (اِ) صدا و آوازی را گویند که در میان دو کوه و گنبد و خم پیچد. (برهان قاطع).
