خوارگی
لغت‌نامه دهخدا
خوارگی . [ خوا / خا رَ / رِ ] (حامص ) عمل ِ خوردن . (یادداشت بخط مؤلف ).
- غم خوارگی ؛غم خوردن :
بغم خوارگی جز سرانگشت من
نخارد کس اندر جهان پشت من .
- ملخ خوارگی ؛ آفتی که بر اثر ملخ و هجوم آن برای کشت پیدا میشود. ملخ زدگی .
- نمک خوارگی ؛ کنایه از حق کسی را نگاه داشتن .
- غم خوارگی ؛غم خوردن :
بغم خوارگی جز سرانگشت من
نخارد کس اندر جهان پشت من .
- ملخ خوارگی ؛ آفتی که بر اثر ملخ و هجوم آن برای کشت پیدا میشود. ملخ زدگی .
- نمک خوارگی ؛ کنایه از حق کسی را نگاه داشتن .
