خوبةلغتنامه دهخداخوبة. [ خ َ ب َ ] (ع اِمص ) گرسنگی . (منتهی الارب ). یقال : اصابتنا خوبة || (ص ، اِ) زمین باران نارسیده میان دو پاره ٔ زمین باران رسیده . || زمین بی علف و گیاه . (منتهی الارب ) (از تاج العروس ) (از لسان العرب ).
