خوبله . [ خوَب ْ / خُب ْ ل َ / ل ِ] (ص ) ابله . نادان . (انجمن آرای ناصری ) : من خوبله در سبلت افکنده بادی چو در ریش خشک از ملاقات شانه . انوری (از انجمن آرای ناصری ).

خوبله

خوپله

خاک رنگین

خشک ریش

بچس

خشک شانه

بزرگ مهر

خشک سر

برزکوه

واشکرده

خوبنیده

قصد داشتن

مجاهدات

لِم سه‌زیرگروه

عرق السوس

ته تیش بزوئن

به طور همه گیر

لغت‌نامه دهخدا