خوب چهره

خوب چهره . [ چ ِ رَ / رِ ] (ص مرکب ) خوبروی . خوش سیما. خوش صورت :
چو کشته شد آن خوب چهره سوار
ز گردان بگردش هزاران هزار.

دقیقی .

چو آمد بنزدیک کاوس شاه
دل آرای وآن خوبچهره سپاه .

فردوسی .

چو آن خوبچهره ز خیمه براه
بدید آن رخ پهلوان سپاه .

فردوسی .

بسی خوبچهره بتان طراز
گرانمایه اسبان و هر گونه ساز.

فردوسی .

گر دوستدار مایی ای ترک خوبچهره
زین بیش کرد باید با مات خواستاری .

منوچهری .

گاهی ز درد عشق پس خوبچهرگان
گاهی ز حرص مال پس پادشا شدم .

ناصرخسرو.