خودافروز
لغت‌نامه دهخدا
خودافروز. [ خوَدْ/ خُدْ اَ ] (نف مرکب ) افروزنده ٔ خود. آتش زننده ٔ خود. آنکه خود را به آتش زند تا دیگران را روشن کند.
- شمع خودافروز ؛ شمعی که خود را می افروزد و می سوزد تا نور به انجمن دهد.
|| که بیواسطه آتش روشن کند. کنایه از کسی است که بدون جهت موجب نقار بین مردم شود.
- شمع خودافروز ؛ شمعی که خود را می افروزد و می سوزد تا نور به انجمن دهد.
|| که بیواسطه آتش روشن کند. کنایه از کسی است که بدون جهت موجب نقار بین مردم شود.
