خودرایی
لغت‌نامه دهخدا
خودرایی . [ خوَدْ / خُدْ ] (حامص مرکب ) خودسری . (ناظم الاطباء). لجاج . استبداد. کله شقی . یک پهلویی . یک دندگی . سرسختی . (یادداشت مؤلف ) :
گمان مبر که ز خودکامی است و خودرایی .
آتشی گر زدم ز خودرایی
من از آن سوختم تو برجایی .
چون نیی سیاح و نی دریاییی
درمیفکن خویش از خودراییی .
تاب خوردم رشته وار اندر کف خیاط صنع
بس گره بر خیط خودبینی و خودرایی زدم .
تا مصور گشت در چشمم جمال روی دوست
چشم خودبینی ندارم رای خودراییم نیست .
فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست
کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی .
جواب دادم و گفتم بدار معذورم
که این نتیجه ٔ خودکامی است و خودرایی .
|| تکبر. || هواپرستی . (ناظم الاطباء).
گمان مبر که ز خودکامی است و خودرایی .
سوزنی .
آتشی گر زدم ز خودرایی
من از آن سوختم تو برجایی .
نظامی .
چون نیی سیاح و نی دریاییی
درمیفکن خویش از خودراییی .
مولوی .
تاب خوردم رشته وار اندر کف خیاط صنع
بس گره بر خیط خودبینی و خودرایی زدم .
سعدی .
تا مصور گشت در چشمم جمال روی دوست
چشم خودبینی ندارم رای خودراییم نیست .
سعدی .
فکر خود و رای خود در عالم رندی نیست
کفر است در این مذهب خودبینی و خودرایی .
حافظ.
جواب دادم و گفتم بدار معذورم
که این نتیجه ٔ خودکامی است و خودرایی .
حافظ.
|| تکبر. || هواپرستی . (ناظم الاطباء).
