خودپرستی

خودپرستی . [ خوَدْ / خُدْ پ َ رَ ] (حامص مرکب )
خودخواهی . خودکامی . حالت شخص ازخودراضی . (ناظم الاطباء) :
خودپرستی چو حلقه بر در نِه
بیخودی را چو حُلّه در بر کش .

خاقانی .

هر کآرَد با تو خودپرستی
شمشیر ادب خورَد دودستی .

نظامی .

عشق است گره گشای هستی
گِردآبه زهاب خودپرستی .

نظامی .

چون برگذری ز خودپرستی
در خود نه گمان بری که هستی .

نظامی .

نشاید گفت من هستم تو هستی
که آنگه لازم آید خودپرستی .

نظامی .

سعدیا چون بت شکستی خود مباش
خودپرستی کمتر از اصنام نیست .

سعدی .

سعدیا پرهیزگاران خودپرستی میکنند
ما دهل در گردن و خر در خلاب افکنده ایم .

سعدی .

خودپرستی خیزد از دنیا و جاه
نیستی و حق پرستی خوشتر است .

سعدی .

ای پسر نیستی ز هستی به
بت پرستی ز خودپرستی به .

سلمان ساوجی .

با مدعی مگویید اسرار عشق و مستی
تا بی خبر بمیرد در عین خودپرستی .

حافظ.

هر جا بتی ببینی مشغول کار او شو
هر قبله ای که بینی بهتر زخودپرستی .

حافظ.