خودپرست
لغت‌نامه دهخدا
خودپرست . [ خوَدْ / خُدْ پ َ رَ ] (نف مرکب ) متکبر. (برهان قاطع). دارای عُجب . کسی که فریفته ٔ شخص خود باشد. (ناظم الاطباء) :
تا خودپرست بودم کارم نداشت سامان
چون بی خودی است کارم سامان چرا ندارم ؟
تو ستوری هم که نفْست غالب است
حکم غالب را بود ای خودپرست .
جوانی تندخوی ترشروی تهی دست خودپرست . (گلستان سعدی ).
چرا حق نمی بینی ای خودپرست ؟
پی ِ چون خودی خودپرستان روند
بکوی خطرناک مستان روند.
مرا توبه فرمایی ای خودپرست
ترا توبه زین گفتن اولی تر است .
تا خودپرست بودم کارم نداشت سامان
چون بی خودی است کارم سامان چرا ندارم ؟
خاقانی .
تو ستوری هم که نفْست غالب است
حکم غالب را بود ای خودپرست .
مولوی .
جوانی تندخوی ترشروی تهی دست خودپرست . (گلستان سعدی ).
چرا حق نمی بینی ای خودپرست ؟
سعدی (بوستان ).
پی ِ چون خودی خودپرستان روند
بکوی خطرناک مستان روند.
سعدی .
مرا توبه فرمایی ای خودپرست
ترا توبه زین گفتن اولی تر است .
سعدی .
