خورشیدگون

خورشیدگون . [ خوَرْ / خُرْ ] (ص مرکب ) خورشیدفام . خورشیدمانند. همانند خورشید. روشن و تابان . درخشان :
بزرین عمود و بزرین کمر
زمین کرده خورشیدگون سربسر.

فردوسی .

|| افروخته رخ از شادی :
بدادش بسی پند و بشنید شاه
چو خورشیدگون گشت و برشد بگاه .

دقیقی .

|| بینا :
بچشمش چو اندرکشیدند خون
شد آن دیده ٔ تیره خورشیدگون .

فردوسی .